lO^ •• '*>*;"'4'^ /^ X*** i--,,v. ,<^-.:^>^J&t. -:\.lXflM^;Afr'iil^'- - '-'.^J^^-.'-- .J._ ....^.i^J^%tV^.':»!t..«ri4J.;:S££l£l(^«ii!^2£^^^ t)e alter^ Plutarchi declamatione quae est „de Alexandri fortuna." DISSERTATIO INAUGURALIS QUAM CONSENSU ET AUCTORITATE AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS IN ALMA LITTERARUM UNIVERSITATE FRIDERICA GUILELMA BEROLINENSI AD SUMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES RITE CAPESSENDOS ' DIE 25 M. lULII A. MDCCCLXXXXIT PUBLICE DEFENDET AUCTOR Guilelmus Naehstadt Berolineusis. ADVERSARII ERUNT: Wilhelm Luft, cand. phil. Arthur GrOneberg, Dr. phil. Martin Heller, Dr. phil. BEROLINI Ttpis C. VOGTn (E. Ebering). Linkstrasso 16. i» » M^ Vr" tJirwmmt & ;s5a De aiter^ Plutarchi declamatione quae est „de Alexandri fortuna." DISSERTATIO INAUGURALIS QUAM CONSENSU ET AUCTOEITATE AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS m ALMA LITTERARUM UNIVBRSITATE FRIDERICA GUILBLMA BBROLINENSI AD SUMMOS IN PHILOSOPHU HONORES RITE CAPESSENDOS " DIE 26 M. lULII A. MDCCCLXXXXIT PUBLICE DEFENDET AUOTOR Guilelmus Naehstadt BerolineuSisr ADTEBSABII EBUNT: Wilhelm Luft, cand. phil. Arthur Grtlneberg, Dr. phil. Martin Heller, Dr. pbil. BEROLINI Typis 0. VOGTn (B. Bbering). Linkstrasso 16. • ' * ' T -;•■-■'■ Haec dissertatio inauguralis pars est disputationis de Plutarchi declamationibus, quae sunt de Alexandri fortuna ab amplissimo Ordine Philosoptiorum Beroli- nensi examinatae et probatae, quae brevi ex eisdem aedibus Vogtianis inter scripta, quae Dr. Ebering sub titulo „Berliner Beitrage zur klassischen Philologie" colligit, in lucem prodibit, i. 1 . >>;';,» -i,?,«f. Parentibus s. ^■■•, ?]r^ ''"•Tv^ In Plutarchi operibus tria scripta nobis traduntur, quae de Alexandro Magno, rege Macedonum, sunt: vita eius more Ohaeronensis narratiuncnlas aroantis enarrata et cum Caesaris vita comparata, etsi avyxQiaig addita non est, atque duae orationes sive }xeXkrat, inscriptaet ^rteql T^g ^AXE^avdQOv ruxrjg rj a^CT^g", quibus eum non donatum fortunae muneribus, sed ipsius virtutibus insignem ad potentiae fastigium ascendisse vividis coloribus depingitur. His declamationibus accuratius examinatis et cum vita comparatjs L. Weberus dissertatioiie sua nuper edita^ tale iudicium facit, ut priorem post vitam, alteram etsi post illas, tamen, ut iam A. Schaferus^ opinabatur, non a Plutarcho, sed a falsario quodam conscriptam esse censeat. Qua in re quamquam in priore oratione post vitam ponenda prorsus recte iudicavit, tamen, quae de altera a falsario composita profert, nullo pacto mihi comprobavit. Nam argumentis, quibus utitur, fides habenda non est, cum quamquam verisimilitudinis speciem prae se ferunt, tamen, si diligentius ea exploramus, vera et iusta non siut, quod hac dissertatione demonstrare in auimo habeo , praesertim cum animadverterim non deesse etiam his temporibus, qui utramque orationem Piutarcho tribuant veiut E.Lasselius^, ut adhuc sub iudice lis sit. Atque etiam M. Treuius*, quamquam Weberi opinioni favet natura codicum commotus, tamen admonet, ut iterum de hac re accurata quaestio fiat: quam hac dissertatione instituere conatus sum. ' Lud. Weber, de Plutarcho Alexandri laudatore. Genethl. Gotting. Halae 1888. p. 84—96. 2 Annal. philol. vol. 101. 1870. p. 441. 3 E. Lassel, de fortunae in PJutarchi operibus notione. Diss. Marburg. 1891. p. 62. * M. Treu, Jahreshericht tlber Plut. Moralia. Burs. J. B. 1891, vol. 62, p. 14—15. 1 iitJ-i^iniifiirVtWi ii ri'i 'Mmit^iiii"";'i'i I I ^ ■ '"^^- Priusquam ad orationem alteram perscrutandam accedam, necesse est de priore, quacum orationem II per- multis locis comparandam esse per se intellegitur, breviter disputare, cum nuperrime Kaerstius etiam hanc a Plutarcho abiudicaverit.^ Qui cum causas non addiderit — quae fuerint, non video — , meum non est in singula inquirere, sed eas tantum res leviter perstringam, quae proprium morem et colorem Plutarcheum ostendunt. Nonnulla praemittenda sunt, quae et ad orationem I et ad II spectant. Satis futile nobis videtur quaerere, utrum virtuti an fortunae plus debuerit Alexinder, atque miramur, qui fieri potuerit, ut Plutarchus, vir doctissimus et eruditissimus, eiusmodi quaestioni in rhetorum scholis saepenumero tractatae et decantatae operam daret. Sed primum inter eius opera etiam aliae declamationes traduntur a nemine ad id tempus in dubitationem yocatae nec vo- candae, scil. orationes de fort. Rom. et de glor. Athen. Tum vero haec disceptatio prorsus ex more et consuetudine ut historicorum Graecorum^ ita Plutarchi est. Solet enim in vitis comparationibusque accurate perpendere, quid apud quemque fortunae, quid virtuti tribuendum sit, quam rem sescentis exemplis comprobare possum. Luculentissime haec eius consuetudo ex praef. vit. Timol. & Aem. Paul. cognoscitur, ubi dicit: 7tQoy.sxBLQLo(.ied^a aoi rbv TijuoXe- ovrog Tov KoQiv^iov y.al rhv AL(.aUov JlavXov ^lov, avdQuv ov (A.6vov ralq alQeaeaiv, akXa y.al raig rvxaig ayaS-aig ojnolwq v.BXQVf.itVLi}v ETtl Tct irtQayf.iaTa xal di.aiLicfia(irj- TinaLV TtaQB^ovTiov , TtoTeQOv BV7tOTf.da fiaXXov rj (fQOV^aei ta /neyiaTa rav TteTtQayftevwv xaTcoQ^ioaav. cf. Timol. 19 in. Aem. Paul. 12 in. Phoc. 1 f . 2 in. Sertor. 1. 10. SuU. 6 m. 30. Dion. 2. comp. Sol. & Popl. 1. comp. ^ Kaerst in: Pauly Realencyklopadie P 1893 s. v, Alexander no. 10. p. 1413, 46. 1426,45. (p. 1417, 14. 15 unci dcsunt ex typo- graphi, ut videtur, lapsu). 2 Lassel 1. 1. p. 13 — 27 et qui ibi laudantur. 1 ' W^Wr^: Arist. & Cat. mai. 2 f. comp. Cim. & Luc. 2 m. comp. Nic. & Crass. 5 x. de gen. Socr. 1. Prae ceteris autem Plutarchi fuisse has declamationes componere, inde optime intellegitur , quod, etsi illis vitarum locis nonnusquam magna vis fortunae vel aequae vel iniquae praedicatur, tamen in scriptis eius dissertatiuncula TtSQl n''/)yg exstat, qua res humanas non casu, sed prudentia regi exponit. Quod si consideramus, haec quasi universa sententia, declamationes exempla eius rhetorum in modum illustrata esse videantur, quamquam ullum counexum inter haec scripta esse minime contenderim. Tamen negligendum non est in huius libri c. 1 p. 97 d cum indignatione quaeri: UTtb TVXV^ <^o idev OiXiTtTtov l^AeBavdQog avrog re rdv atxf^aXcoTtov arteixero yvvaty.idv Y.al rovq v^iQl^ovrag eTLokatev] Quid mirum igitur, quod Plutarchus, cum magna Alexandri admiratione affectus fuerit, eum contra fortunam defendere sibi proposuit? Argumentis a Webero prolatis (p. 84) [de ser. num. vin d. 127 b] multa addi possunt; satis habeo tria eaque gravissima afFerre. Legimus enim in vit. Alex. c. 20 m. de pugna ad Issum commissa: l^Ae^avdQi^ de rbv {.lev roTtov rj rvxr] n:aQeaxev, earQarrjyr^ae de rdv ccTtb rrjg rvxrjg VTtaQxovriov TtQbg rb viyifjaat ^eXriov et postea in. c. 58: avrbg de rok/nr] rf]v w/jyv vTteQ- ^akead-ui v.al rfjv dvvaf^iiv aQerfi cpUori/novijevoq , ovdev (^ero roig S^aQQOvatv avaXcorov ovde oxvqov elvat rolg aroX- fioig. Etiara graviHS est, quod in libri TteQl 'HQodorov y.amr]d-elag^ c. 7 p. 856 b legimus: dexerai 6e y.ai TtaQct rbv rQOTtov rov eQyov di^yrjaig iaroQiy.f] yaY.or]d-eiav , dv XQiqnaai cpacryr], (.if] 8i aQerfjg, y.areiQyaad-ai rf]v TtQu^iv, (^g 0LXi7t7tov evioi cpacTyovaiV av cAv ovdevi Ttovc^ xai ^(jeSkog, dg AXe^avdQov av fif] cpQovlfucog, uaX' evivxdig, ag Tif.io-d^eov ol ex^Qol dfjXov yoQ on rdJv TtQa^ecov ikarrovat rb jiieyeS-og yai rb xaXkog ol rb yevvaicog y.ai cpiXoTtovcjog yai yar aQerf]v y.ai di avrcJov acpaiQOvvreg. * Quem librum post dissertationes virorum doct. Lahmeyer, Holzapfel, Majcharowicz nemo cum A. Haeblero a Plutarcho abiudicabit. V 8 Itaque perfacile Platarchnm Alexandri virtutis defensorem exsistere potuisse, non est, quod moneam, ut haerendum non sit in eo, quod' scriptor in lib. de fort. Rom. c. 13 in. comraemorat '^Xe^avdQov TeXevvi^v, ccvdQog evwxi^/iiccai (xeyaXoLq, xai y.aroQ^iofiaoL XafHTtQoig vrto d-aQGovq a^axov xal cpQOvmtarog iiarteQ aaxQov (peQOfiivov xal di^TtovTog iTtl dva/iiag e^ avaroXiov, quibus verbis Alexandri virtns nuUo pacto diminuitur. Iramo Plutarchus Livium impugnare videtur, qui loco illo notissimo (IX 17 — 19) Timageni, ut iure putatur, adversatus copiosius perscrutatur, utrum, si Alexander in Italiam venisset atque cum Romanis manus conseruisset, Macedones an Romani superiores discessuri fuerint. Nara cura Livius, ut consentaneum est, civibns suis palmam tribuat, Plutarchus, quo erat patriae amore et priscorum virorura studio, fortunam populo Romano benignam hoc certamen prohibuisse exponit, de cuius exitu quid iudicaverit etsi nescimus, cura finis orationis inter- ciderit, taraen Alexandri potentiam et opes eura celebravisse ex eis, quae supersunt, intellegitur. Quod si conside- raraus, nuUus de arguraento orationum scrupulus esse potest. Accedo nunc ad or. I. Initiura quamquara nobis traditura non est, taraen quid exciderit, facile computare possumus. Verba enim, quae nobis priraa servantur, sunt: ovTog 6 rrjg Tvx^g Koyog idiov y.al f^Svrjg avTijg eQyov aTtorpaivoftevrjg 'Ake^avdQov. Paulo post legimus (c. 2 in.): oliiiai d^av avTov eiTteiv TtQog tijv Tvxrjv Toig xaTOQd-a fxaaiv avTtjv eTtiyQacpovaav /mj fiov dia(iaXke Trjv aQeTtjv xtX. Recte igitur Weberus (p. 89/90) Fortunae orationem, qua Alexandrnm a se auctum et elatum esse dixerit, periisse suspicatur, ut quasi certamen Fortunae, temeritatis et casus, ac Virtutis, rationis et consilii, principio huius decla- mationis lectori ante oculos propositum fuerit. Hoc contro- versiae artificium prorsua convenit in Plutarchum, qui saepius eo utitur. Habemus enim certamina Tvxrjg ^ccl aQeT^g (Tiraol. 19 in. TavTa /nev ovv eTt Trj 7tQOvolta2 cfvaeiog (Demosth. 2: Demosthene et Cicerone coraparatis pergit: loare, ei yevoiro r^ cpvaet y,al Trj rvxf] y^ad-UTteQ rexviraig afiiU.a, ;faAe7ra g fiev av diaxQi-d^^vai, -rtoreQOv avrrj roig rQOTtoiq rj roig TtQayfiaaiv exelvr] rovg avdQag ofioioreQOvg artelQyaarai) , rvxrjg xal y.aY.iaq (an vitios. ad infelic. suff. 3 p. 498 f; has inter se certantes facit scriptor, utra infeliciores reddat homines; praecipue ideo hic locus animad- vertendus est, quod vitiositas orationem satia rhetorice exornatam contra fortunam habet, ut similitudo perspicua sit). Optime autem haec Plutarchi consuetudo ex decla- matione „de fort. Rom." cognoscitur, quam etiam Weberus in principio huius orationis I supplendo commemorat. Incipit enim: ai rtolXovq TtoXXaY.iq, riymviafikvai -Kal fieyakovq ayiovaq aQerrj y.al rvx'"] ^^^§ akXrjXao, fieyiarov aycovitovrai rov TtaQOvra, TteQi rrjq 'Piofiaicov rjyefioviag diadixaCofievai TtoreQag yeyovev eQyov y.ai rtoreQa rrjv n]liy.avrrjv dvvafiiv yeyewrjxev. Capite altero postquam Plutarchus ad pote- statem Romanorum augendam Fortunam non magis quam Virtutem valuisse exposuit, c. 3 Virtutem, c. 4 Fortunam cum clientibus ad certamen quasi in iudicium venientes facit (c. 3 in.): vwl de fioi 60x10 rov TtQo^Xrjfiaroc, aarteQ ajth anoTtrjg xaS-oQav eTtl rrjv avyxQiaiv y.al rov ayiiva rrjv re Tvxrjv y.al rfjv 'AQerrjv ^adiCovaaq. Ex his locis perspicuum fit Weberum recte iudicavisse , cum initio hnius orationis I nil nisi Fortunae perorationem periisse poneret, neque Reiskio adstipulabimur , qui opinabatur „praecessis8e aliam disputationem , in qua demonstratum iverat auctor, Alexandrum suae famae feiicitatisque maximam partem propitiae fortunae debuisse." Ratio philosopha, qua non tam doctrina quam rebus prudenter gestis philosophum cognosci cum tota or. I tum c. 4 docetur (rovroig yaQ — scil. avXXoyiafioig yal a^no- fiaai yal TteQiTtarotg yal S-eaeaiv — OQiCovOi cfikoao(piav oi Xoyov avrrjv ovy eQyov vofiitovreg p. 328 a), latissime patet in Plutarchi scriptis, quippe cum in rebus physieis •.'•■"TnCrX- 10 explorandis haud multum versatus sit, sed imprimis moribus emendandis studuerit. Semper enim iuvenes admonet, ne rebus levioribus et inutilioribus tempus terant; plus ex factis quam ex libris disci posse. Pericl. 1. 2. de prof. in virt. 7. p. 78 e. de tuend. san. 24 m. p. 135 d. an seni ger. resp. 12 p. 790 d: rj Ttkokov ^tev uQxovrag ov Ttoiel yQaf.if.iaTa xvfieQvrjnxd , fir] TtoXXaTiig yevofievovg ev TtQVfivrj &eatag riZv JtQog xvfia y.al Ttvevfia y.al vvy.ra xeifieQiov dytSvtov , TtoXiv de fieraxeiQioaad-ai yai TtelGai dfjfiov rj (iovki]V dvvair dv OQd-iZg veog dvayvovg (U^Xov r oxokr]V TteQl nokirelag ev vlvy.ei(^ yQaipdfievog, dv fir] TtuQ Tjviav y.al TtaQ oiaya TtoXXdxig ardg, drjfiaycoywv xal OTQa- rrjyiov dycovi^ouevcov efirreiQiaig diia y.al rt'xat§ ovvaTtoyXivcov ert dfuporeQa, fterd y.Lvdvvcov yal rtQayftdtcov Xdl^r] rr]v fidS^otv; — Conferri potest etiam locus lib. de glor. Athen. 1 f. p. 345 c: dv yaQ dveXr^g rovg rtQdrrovrag, ovx e^eig rovg yQdrpovrag. Gravissirae increpat Epicurum eiusque asseclas, quod a re publica abstinendum esse prae- cipiant; cf. adv. Col. 32. 33. non posse suav. viv. sec. Epic. 15. de lat. viv. passim. Quin etiam discrimen statuit inter drtQdyfiova vq[ S-ecoQrjriyov et TroAtwxov philosophum: philos. c. princ. 2 f. p. 778 b. (cf. non posse suav. viv. . . 4 in. p. 1088 a. Pericl. 16). Saepe autem ex altera parte necesse esse docet viros in re publica versantes philo- sophiae muneribus instructos esse: Timol. 6. Arat. 10. de puer. ed. 10 p. 7 f.^ phiios. c. princ. et ad philos. inerud. passim. Constat Plutarchum summam virtutem pyv TtoXtnyrjv dQetrjv habuisse, quod apparet ex comp. Arist. & Cat. mai. 3 in: „ori, fthv drj Tr]g TtoXirtyrjg dvd-QCOTtog dQezrjg ov yrdrai reXeioriQav ofioXoyovftevbv iOTiv. cf. Marc. 20. comp. Lys. & Pomp. 2 f. de mon. olig. democr. 1 in. Saepissime etiam voculae cptXooocpog et TtoXinyog coniun- guntur, etsi non contenderira quasi unum idemque hac copulatione significari; hoc tantnm demonstratur, quam arte * Quem librum Wyttenbachius aliique iniuria, ut mihi quidem videtur, a Plutarcho abiudicaveruut, quod hoc loco accu- ratius exponere non possum. ag^pj»^... "■:.•: ■•rcs.: ■ ■■ 11 inter se cognatos esse philosophos et viros reipublicae deditos Plutarchus censuerit Platonis doctrinam secutus. cf. Sol. 3 (de VII sapientibus ex civitate bene admini- strata ita apellatis). Pericl. 24 in. Alex. 14 in. Dion. 22 m. de aud. 15. de tuend. san. 25. de superst. 6. de cap. ex inim. util. 4 in. cfikoXoyoq y.al 7toXiTLv.6(;\ de tuend. san. 27 p. 137 c. Symp. qu. VII 10,2 p. 715 b. Aperte autem haec philosophi et civitatis gubernatoris congruentia praedicatur in praec. ger. reip. 1 m. p. 798 b : ... xqbvov ovY. ix^ig avdQog cfiXoaorpov ^lov VTtaid-Qov iv TCQa^eOi Ttolixiy.aXq, nal 8ri(.ioaLoiq ayidai y.aravorjaai Y.al yevead-ai TtaQadeiyi-iaTLOv ^Qycp fnrj Xoyq) TteQaivofxiviov S-eaTijg . . . Si igitur mentem scriptoris recte percipimus, mirum iam non erit, qui fieri potuerit, ut Plutarchus hac or. I Alexandrum vere philosophum ante oculos nobis proponeret. Deinceps in c. 5 p. 328 c legimus: y.al Tovg (^hv nlaTwvog oXiyoi v6f.iovg avayiyviocmofxev , quae verba nisi a Platonis studiosissimo scripta esse non possunt. Quod quantopere ad Plutarchum pertineat, opus non est pluribus exponere; id unum commemoro mnltis locis etiam Platonis Leges ab illo afferi. cf. DUbneri Ind. Plut. Oper. vol. V. p. 363. Gravius argumentum c. 8 p. 330 e praebet , ubi legimus: et dh ftrj raxetog 6 devQO y.aTa7tef.npag Tr]v l4Xe^dv- dQOV ipvxrjv ccveyMkeaaTO daifuov, eig av vbfioq ajtavTag dv&QLOTtovg dicpyeiTO yal TtQoq %v diyaiov loq TtQoq yoivbv iTtejiXeTtov cfi~g} Plutarchi prae ceteris geniorura et dae- monum doctrinam fuisse pernota res est.^ De geniis hominibus vel civitatibus tributis cf. Rom. 28 in. Arist. & Cat. comp. 2 f. Philop. 17. Pyrrh. 29. Mar. 46. Alex. 50. in. (Cliti). Caes. 69. Phoc. 30. Demosth. 3. 21. Anton. 33 m. Brut 40. Artax. 15 f. Galb. 10 f. de fort. Rom. 7 p. 319 e (Augusti). 11 p. 324 a (Pompei). 12 p. 324 d (reip. Rom.). ^ Ita enim scribendum censeo, cum verba Sicpxeiro (ita libri Bernardakisio teste, 8i(pxr]vro Wytt., 8t(pxovvro Emper.) et e7tej3).s7tov miro librarii errore in codicibus mutata sint. 2 Pohl Plutarchs Damonologie. Progr. Vratisl. 1860, 12 Ad altcram declamationis partera his verbis trada- cimur (c. 9 in. p. 330 e): devreQov d* avxov xal rag (fcovag idiof.iEv, iTtel Y.al ra riZv akXiov rjd-rj (iaaikicov xal dwaatwv (.laXiara raiq fptoval^ al ipvxal rtQo^aXXovaiv. In his verbis manifesto et aperte Chaeronensis morem et consue- tudinem comprehendimus, qui totiens declarat ex dictis et narratiunculis saepe melius mores virorum clarorum intellegi quam ex rebus ab eis gestis. Alex. c. 1 m. ovre yuQ laroQlag yQarpof-iev, aXka (iiovg, ovre taig irarpaveataraLg TtQuieai Ttavriog iveari drjXioaig oQer^g rj xaxlag, akXa 7tQay(.ia ^Qaxv TtoKkuY.io, y.al ^^fia y.al Ttaidid riq i(.irpaai,v ij-S-ovg iTtolrjae (lalXov y /iidxai (ivQiovexQOi xrA. Timol. 15 in. f. Cat. mai. 7 f. Nic. 1. Cat. min. 24 in. 37 f. Pericl. 24 f. Pelop. 25. de cohib. ira 9 p. 457 d. In c. 10 p. 331 e sententiae illae insunt, quibns ad- ductus Weberus optirao iure hanc orationem post vitam scriptam esse concludit. Nam quae de Aristotele et Anaxarcho dicuntur, ad ea pertinent, quae iam in vit. Alex. c. 7. 8. 52 plus rainus accurate exposita sunt, ut facere non possim, quin Webero prorsus assentiar. Atque ut evidentius doceam orationis I verba a Plutarcho profecta esse, comparanda ea propono cum vit. Alex. c. 8 fine simillimo. or. I. 10 m. p. 331 de. (piXoaorpov rolvvv iarl ipvx^;«aTWJ' tovtiov fiaKiaTa to. ~ipa. or. I 8 p. 330c. ^(^a ^rjQevovTeg avd-QcoTtoi . . . cpvXuTTOVTai TavQOig ocp&fjvai cpoiviyidag eyovTeg, ikicpaaL di XevKovg pftTtLJmg* iQed-iLeTai yctQ vTto tiov XQiOfKXTlOV TCt Ccpa TOVTCOV yal dta^rjQiomai. His argumentis a rebus et a compositione petitis, quae iam per se gravissima esse opinor, nonnulla adiungara de sermone huius orationis. Qua in re meum non esse puto accuratissime totum genus dicendi excutere et per- scrutari; satis habe^ res afferre, quae colorem Plutarcheum luculenter prae se ferunt. or. 1 c. 1 in p. 326 d. ovTog o Trjg Tvxrjg Xoyog iarlv idiov y.ai fwvrjg ccvTrjg i'Qyov artocpaivofiivrjg .AXi^av- dQOV. — Timol. 21 m. p. 246 d. to dk firjde aTtod-avelv Tiva firjdi TQcoO-rjvai tcov KoqlvS-icov idiov eQyov avTrjg rj TiftoXiovTog iTtedeiiaro tvx^- c. 1 m. p. 326 e : Trjv rjyefioviav, rjv coviov atfiaTOg rtoXXov y.al TQavfiaTcov irtaXXriXcov y.TcoftevQg .... lavev. — Marc. 18. iyeiO-ev avTOig ecpr^aev elvat TtOTOV coviov alfiaTog. de san. tuend. 24. p. 135 b ov yccQ uQyiag covwv rj vyieia y.al uTtQuiiag. de tranq. an. 2 p. 465 c: TtoXvTeXrj Trjv evd-vfiiav yad-iaTrjat, yiyvofiivrjv coviov aTtQu^iag. c. 1 f. p. 326 e. jtoXefiiCcov .... rtQog afiaxovg dvvufietg y.at UTtetQa cpvXa y.ul TtOTUfiovg UTteQatovg yal ■jKf.^J^ -V '" -' 16 TtitQag aroBsiJTOvg. Aniraadvertendura est omnia adiectiva ab a privativo incipere, qua de Plutarchi consuetu- dine iufra accuratius agendura erit. — cf. ainaxog X. a^TvrjTog Alcib. 34. Marcell. 11. Caes. 26. de fort. Rom. 11. — a(.iaxog /. avavTayLovLOToq Phoc. 14. — a(.iaxog x. avvTtoGTaTog Caes. 16. — a/iiaxog z. deivSg Pyrrh. 30. Tib. Gr. 9. — afiaxog x. dvaey.(ilaGTog Ages. 2. Cat. min. 29. — a^iaxog x. dvaviy.r]Tog Camill. 39. c. 2 in. p. 326 f. . . . eijteiv Ttqog rrjv Tvxr]v TOig y.aTOQd^wfiaaiv avTrjv iTtLyQarpnvaav. — Timol. 36: ifprj Tcp ^€(^ X,aQLV ExeLV, OTL [iov/.6uEvog acdaaL Trjv ^Lyekiav iTteyQaipaTO ttjv avrov TtQoarjyoQiav. Pomp. 31. ovTit) yuQ avTOV imyQccipaL ^eQroQLCi), .yieTtidci), roig ^TtaQraxeioLg, ra fihv KQaaaov, ra 8e Merikkov, ra Sk Karkov yarcoQ- ^coxorog. de fort. Rom. 7 p. 319 e. iTtLyQciipag iavrc^ rrjv rvxrjv. praec. reip. ger. 20f. p. 816e: ol fieyciloL xai daLf.iova yal rvxrjv rolg yaTOQd-cofiaaL aweTtLyQacpovaLV. c. 2 p. 326 f.: yoafieL aeavrrjv y.al aefivvvov ^aaL^evaLv arQcoroLg y.al avaijncxyroLg. — arQcorog x. adayQvg de fort. Rom. 4 (318 b) aiQcorog x. avaif.iay.rog de glor. Athen. 3 (347 d) — aQQr]y.rog aLdi^QCt) y.ai u7taS-r]g rh acofia . . . elra yatadvg arQcorog VTto yr^v. Stoic. abs. poet. dic. 1 p. 1057a. — ovTt arQcorog iariv ovd' avoaog ovd* avakyrjg, urpo^og 6h. fiivet yui alvTtog y.ai a^Trrjrog y.al ulUuarog ibid. p. 1057 d. — UTQcorog y.ui KoyoLg UTtQoaLrog Alcib. 4. — ucpco- riarog x. uiQcorog vrp rjXiov de prim. frig. 17 p. 952 f. — avaifiayrog x. ya^uQog Rom. 12. Timol. 37. de mul. virt. 259 c. — avaifiayrog x. uipvyog Symp. qu. IV 1, 1 p. 660 f. c. 2 m. p. 327 a ovg . . . rc^ Kvqov S-qovc^ ividQvaag. Activum perraro legitur. — Symp. qu. IX 14,5 (p. 745 c) raig fihv uLdioLg xul O-eiuLg TteQLrpoQuig uvrl rcov Movacov rag ^eiQ^vag ividQvcov. qu. Plat. p. 1008 a. rj rpvaLg, (xjaTteQ yv^eQvrjrriv ivL^Qvauau rfj y.erpulfj rov Aoyiafiov. (loc. inc.) rjhov iv ovquvc^ ividQvaev 6 d-eog. c. 3 m. p. 327 d: uveQQtjyvvvro d* 'IaXvqlol (i. e. rebellabant). — Caes. 21. o y.ivdvvog irpcxvrj fiiyag, iS-vcZv ufia Toaovriov avuQQuyivrtov. ibid. c. 24 in. n^cxvru fikv 16 av3i,g avBQQrjywto ra riov raXarwv. simil. Cic. 19: etg ccTtav avaQQayrjaeaS-ai roXinrjg. Brut. 18. avaQQi^yvvf^evoi TtQoq OQyrjV. c. 3 m. p. 327d: ror 2yt.vd-(Jov iftrjioQetro rotg tcqog- oUoig veojreQltovai i. e. impendebat. — Fab. Max. 5: ael fxeriioQog ajto vrjg IjtTtov nov TtoXefiUov iv roTtoig OQeivolg atQaro/tedeviov iTtrjcoQeiro. cf. Tim. 2 in. Aem. Paul. 6. Pomp. 17 in. c. 4 in. p. 327 e. a(iovXog y.al rtQOTterrjg .... OQfjiio- ftevog. — ^vfiov aXoylarov xal raxog ixovarjg a(iovXov OQyrjg f.nqre rig ixetvov uTtoXvirto comp. Tlies. & Rom. 3 in. — 7tQ07terf]g xal XaftvQog adv. Colot. 29 p. 1124b. c. 4 in, p. 327 f. 'AQimoriXovg rov xad^yrjrov. — xa^yrjr^g honestiore nomine dici pro didaaxaXog iam Wyttenbachius docuit in Anim. I 418 ad p. 70e, quod discrimen optime intellegitur ex vit. Alex. 5, ubi Leonidas, Alexandri cognatus, omnibus eius magistris praefuisse dicitur: aviog (.ikv ov (pevyiov rh rrjg Ttaidayioylag ovofia v.aXov iQyov ixovarjg y.al XafiTtQov, VTto 8k nov aXXiov dia ro a^ltofia xal rf]V olxeLorrjra rQorpevg l4Xe$ccvdQ0v xal xa&rjyrjTrjg y.aXovfievog. o dk ro ax^/iia rov Ttaidaytoyov xal rfjv TtQoarjyoQiav vTtOTtoiov/nevog rjv ulvaifiaxog. — Hanc vocem (xad^yrjri^g) postera deraum aetate nsitatam Plu- tarchum valde adamasse his locis demonstratur: Cic. 26 f. de adul. & am. 31 (70 e) 32 (71 c) de prof. in virt. 16 (85 d): loare y.al daxvea^at TtarQog red-vetorog rj xa&rjyrjrov ftefivrjftivov. coning. praec. 48 p. 145 c: xadTjyrjrrjg Y.al (ptXoaorpog y.al dtdaayaXog. Symp. qn. I 2,4 (617 e) VIII 1,1 (717 b) VIII 2,4 (719 f). de comm. not. Stoic. 22 (1069a) non posse suav . . . 18 (1100 a). Similis est yad-rjyefttov Dion. 1. c. 5 m. p. 328e: rrjg avrjttiQOv xal &r]Qu6dovg iyiQa- rrjae diahrjg. — cf. avrjfteQog x. d^QUodrjg Mar. 6. — ^rjQitodrjg, a-rtOQog x. avrjfteQog (ilog de util. inim. 2 (86 d). — avrjfteQog xat auixrog Pomp. 28. — afiixrog x. &rjQitJodrjg Pyrrh. 9. — &rjQu6drjg x. ayQing xal a/Jixrog adv. Colot. 30 (1124 e). — d-rjQUodrjg /.. ayQLog dlaira Num. 19. de superst. 6 (167 d) — ayQiog x. ^rjQLtodrjg x. dva/iteraxel- 'WWW- r' 17 Qiarog de adul. & am. 19 (61 c). — lofibg x. -dTjQuodrjg Pericl. 10. c. 6 in. p. 329a: rov rrjv 2t(o£x(Zv alqeaiv xaTa/JaAo- ^ivov ZrjvcDVog (alQeaig = secta). — Symp. qu. V, 1, l(673c): Gvve&eijtvovv ^ovy. oXlyoi tojv a/ro irjg aiQeaecjg (scil. 'EmxovQOv). de comm. not. Stoic. 27. (1072 f.) non posse suav. 1. (1086 c). c. 8 in. p. 330 a: vfjv fihv avroxQOvv xXaf.iv8a d-avfia- teiv. cf. qu. Rom. 26 (270 f) to ^avroxQovv fieXav ovx V7tf) xixvijg, aXXa (pvaei ^aTtrovJatLV. Haec vox praeterea non exstat. c. 8 m. p. 330 bc id-vrj dvim.ad-exra . . . avv^- S-eaiv i^erCQavve dialraig Y.al xaTioteXXev. — de adul. & am. 37(74 d): Xoyoig iTtieixiatv ixTtQavvovat xal dia- Xiovaiv. de mul. virt. 244 a: i^eTtQavvav tc^ TQOTt^p Ttjg (pt.Xoq>QO(Ti)vr]g. c. 8 m. p. 330 c. t^ tvxovti (.ieTaaxr)fiaTia(.t(^ t/jv ^Aalav idrjiiiaycoyrjaev. — Symp. qu. VI 2, I (687 c) : ivdeicf yuQ ov yiyveaS-at to ditpog, aXXa ^tOQcov tivcov fieTaaxrifia- TiajiKp. ibid. 2, 2 (688 f) : o yoQ Srj Xeyn/.ievog Ttjv TtOQCov fieTaaxrjfiaTiafiog ovTog . . . Vocabulum alias non obvium. c. 9 m. p. 330 f. Tig ovx av eiTtot tcov ctTtocpd-ey- fiaxcov TOVTcov T(^ fikv aTtoffaiveaS-ai cfLXrjdoviav , tq> S^a&eoTrjTa, r^ S^adixiav xat TtXeove^iav, Verba cpiXrjdovia et ad-eoTrjg apud aliosraro leguntur, a Plutarcho valde adamantnr. (ptXrjdovia: Sull. 2. comp. Dem. & Ant. 4. Galb. 19. de aud. poet. p. 2 1 c. de prof. in virt. 11 p. 82 b : ta (f ivTog aiaxrj Trjg ipvxfjg xal tu TtCQl tov (iiov iyxQififiara y.al fiiXQO- Xoyiag xal cptXrjdoviag v.al xaycorjS-eiag xal cpd-ovovg oiafteQ SXy.rj rtQoariXXcov xal oTtoxQVTtTcov ovdiva ■d-iyeiv ovdk TtQoaidelv i^. de san. tuend. 6 (124f) 9 (126e) 11 (127e) coniug. praec. 7 (139b) de es. carn. 11,1 (996 e). de Stoic. rep. 33 (1049 e): tov fdv cpiXrjdovia, tov dk TtXeoveBia, tov dk cpiXodo^ia rtg fj cpiXaQxia avQQrjywacv. ibid. 34 (lOoOd) axiaetg al ■/.axiat xa* ra voarjfiaTa, cptXaQyvQiai, cptXrjdoviai , cptXodoHai, detXiai, adiydaL. adv. Colot. 13 (1113f). ,«^^ ad-eorrjg (saepe opponitur deiaidai^iovl^ji): de adul. & am. 25(66d). de siiperst. l(164e). 2(165d). 5(167a). 6(167e). 9(169d). 12 (171 a). 14(171f). araat. 13 (757 b). non posse suav. 19(1100c): ado^fheQov d'acpiUag, ajtQa^Laq, ad-eoTnjTog, rjdv/tad-elag, ohyiOQlag ovO-ev iaTi. ibid. 20 (llOlb). adv. Col. 30(1125b). c. 1 1 m. p. 332 d: jtila aQSTrj itQioTayioviaTBi jtQa^eiog iy.aaTrig. Ut saepe Plutarchus coraparationibus a scena petitis utitur, ita etiam hoc artis vocabulum in usum suura con- vertit. Tiraol. 31: avrog t/.aaTog riHov TtQioTayiovtaielv. de mus. 30 (1141 d): avfil^efiijy.ei Tovg avXrjtag TtaQa ttov TtoirjTiov lajitlidveiv rohg fiiad-ovg, TtQioTayioviaTOvarjg drjXov- OTL Ttjg Ttoirjaeiog, ttov d\vkrjTtov VTtrjQeTovvTtov TOig didaa- xdXoLg. c. 12 m. p. 333 b: rj yciQ (fvaig dytoyog iauv dcp' iavTrjg TtQog lo Y.ah')V. Adiectivum dytoyog quamquam etiam apud alios legitur, tamen prae ceteris Plutarchi esse videtur. Pericl. 1 : TcwTa 6'iaTiv iv Tolg dit dQeTrjg iQyoLg, d x.al CfjXov TLva yiai vtQoS-vfiiav dytoyov elg fiLfirjaLv ifiTtoLel Tolg laTOQijaaaLV. philos. c. princ. 1 (776 c): im- TiS^rjaL . . . ycQiaeLg dytoyovg i/ti tcc tocfilLfia. de Stoic. rep. 47 (1056e). adv. Col.l3 (1113f): ov rov xaXov ib dytoyhv icf^ avTo xai di avTo Tifiiov dcpeiXev. ibid. 26 (1 122b). cum genctivo coniungitur: Lyc.5: dvmuig dvd^Qtomov dyioyog. Coriol. 32. Porap. 53. Cat. min. 5. de aud. poet. 7 (25 b). per se ponitur: Crass. 7. de aud, poet. 1 (15 f). praec. ger. reip. 3. (799 b). 6(803a). 31 (823 a). c. 12 m. p. 333 c: ol dk cfLloaocfOL ttov TtolXtJov dta- cfBQOvaL TC^ Tctg HQiaeLg eyeLV iQQtofievag TtaQct tu detvd y.c(i Ttertriyviag et paulo post: dXXd ^QavovaLv oi y.aLQoi jtaQa td deLvd Tovg h)yLafiovg v.ai Tag XQiaeLg ixvQOvovaLv al cfavraaiaL rav xLvdvvtov iyyvg yevoftevtov. — Lyc. 21: Tiai yaQ iv raig ftdyaLg TtQoe^veio raig MovaaLg o ^aaLXevg dvafiLftv^cTAtov , tog i'oLxe, rrjg Ttatdeiag y.ai rtov ycQiaetov, Lva toaL TtQoyeLQOL TtaQa rd detvd v.ai Xoyov zLvog a^iag TtaQexcoat rdg TtQd^etg ttov ftaytov. Aem. Paul. 12. rov dt ftoXiftov xai rfjg arQarrjyiag twrov ro ftkv roXitrjg oBvrrjri, rb dk (SovXevftaaL xQ^^T^otg, rb 61 cfilojv iyid-vfioLg VTtrjQe- ....' . J....:; ••vTp**.'-;-".- 19 alaig, xo 3k t(^ -rtaQct ror deiva d-aqqetv Y.al xq^od-aL XoyiOf.wlq aQaQOOLV oquv diaTteTtQayf.isvov ovx exw t^ Xeyofiivji rov avdQog evTvxLq Xa/HTtQOV aTtodovvai v.al didorjiiiov iQyov xik. Pelop. 9. ^aQQelv TtaQu zd deivd. ibid. 24. comp. Pelop. & Marc. 3 : fi^re X(»«tag fieydlrjg €7tiyieitiievr]g fnqre tov TtaQa rd deivd TtolXdxig e^iordvrog rov koyiOfiov evd-ovoiao/iiov TtaQeorwrog. Pomp. 51. TtaQ avrd rd detvd. Brut. 14. fidliora riov dvdQwv ro dirta^eg xal TtaQu rd deivd y,aS-eorr]ycog iS-avfiaoev. de gen. Socr. 1 (575 c): rov dh (pikoriiiov Y.al fpik6v.aXov riov vrtkQ aQerrjg iSoTteQ reyyrjg fieydkrjg dTteiQyaO/iievcov ^earrjv rd VMd-' exaora fidkkov ev(pQaiveiv' rc^ fikv rov tikovg Ttokkd y.oivd rtQog rrjv rvxr]V expvrog, rov d^iv raig airlaLg ytai roTg e^rtl /niQOvg dyixvag OQerrjg rtQog rd ovvruyxdvovra y.ai rdkfiag eficpQOvag TtaQa rd deivd Kad-OQcovta y.aLQ(^ y.ai Ttdd-eL Lief.uyf.iivov koyLOfiov (Locum corruptum secundum Bernardakisium attuli, quaroquam num iam omnia plana sint dubito). Gryll. 4 p. 988 d vfilv de TtQOOfityvvfievog JtQog rov koyLOfidv (scil. 0 d-vfwg), coOTteQ olvog TtQog vd(OQ, i^iorarai TtaQa %d deLvd xal aTtokeirteL rov yaLQOV. Ex his argumentis satis apparere persuasum habeo orationem 1 re vera a Plutarcho ipso profectam esse, quod priusquam ad alteram accederem, demonstrandum erat cum propter Kaerstii scrupulum tum, qnod in altera declamatione perscrutanda et cura priore comparanda hanc genuinam pono. Altera parte, quae brevi ex eisdem aedibus Vogtianis prodibit, Weberi argumenta a rebus petita, quibus com- motus orationem alt6ram spuriam censuit, refutare et ordinem harum declamationum vehementer perturbatum esse demonstrare studui. Huic dissertationi inaugurali tertiam tantum partem totius opusculi insero, quae de genere dicendi or. II est. Initium facio a verbis, quibus scriptor in hac oratione utitur, percensendis atque primum ea aflPero, quae aut a Plutarcho praeterea non adhibentur aut nisi hoc uno or. 11 loco non leguntur. Hoc quamquam primo obtutu contra eum pugnare videtur, tamen considerandum est, eiusmodi argumenta satis lubrica et fallacia esse, cnm maxima pars litterarnm Graecarum misere interciderit, ut, quam saepe verbum quoddam adhibitum sit aut a scriptoribus ant in sermone cotidiano certo constitui non possit; quin etiani ne omnia quidem Plutarchi opera nobis tradita sunt. Tum vero Wyttenbachi Indici fides habenda non est, qui quam non suf^ciat et constat et ipse permultis locis expertus sum. Accedit libertas scriptoris verba in usum snum fingendi, quod haud raro Plutarchum fecisse constat. Sed ne quis his rationibus non convictus propter haec verba orationem \l a Chaeronensi abiudicet, ea enumerabo additis eis, quae etiam in or. I et exempli gratia in libro de ser. num. vind. singularia leguntur, unde has or, II voces nullo modo contra Plutarchum certare apparet. Verba, quae ccTta^ eiQtjfteva vocantur, asterisco notavi; moneo ea nullo pacto inaudita et contra leges lingnae Graecae conformata esse, quod exemplis nonnullis allatis comprobavi. or. II. airrjTixog c. 2 p. 334 e. ava(iocdr]v c. 3 p. 336 c. Ex Ctesia sive Duride desumptum, cf. Athen. XII, p. 529 a. ti^^siS^:' ■.^■;^j.^f itr«(«-y,-.vv(Ti:^v 21 ^avdQOTtOLoq c. 2 p. 334 f. — cf. avi)^qL\nt07toi6q„ rtaidoTtoioq, tey.voTtoLoq. avLdQioti c. 9 p. 340 e. *avTiT€Qn;it) c. 1 p. 334 a. Fortasse a Plutarcho ficta non est, cum in narratiuncula sit. aOTtalQit) c. 4 p. 336 f. iy.(.io%d-Eio c. ] 1 p. 341 f. Ex poetarum usu desumptum. i(i7tXavaof.iaL c. 4 p. 336 f. k7tLyi.aTa(Tif.a7tTto c. 13. p. 344f. i7toQyio(.iaL c. 3 p. 336 c. Locus corruptus, melius videtur Corais coniectura; iTtoxeoiitai. BvyrjQioq c. 13 p. 343 c. ev7t0LTa c. 12 p. 342 f. ^E(T/.to3sTeo) c. 8 p. 340c. *v.oiv(a(.ta c. 5 p. 338 b. In Plutarchum non cadit, cum in versu Dionysi legatnr. -Kv^eitt c. 5 p. 338 c. (te%af.trpLEtio c. 8 p. 340 e. Forraa /iteTajitrpLevvvuL praeterea apud eum exstat: vit. Nic. 3. Demetr. 44. — (teTaft- ffLaCto: Diod. Sic. XVI 11. Luc. Hermot. 86. Gall. 19. — sed afA.(pLe'Cio apud Plutarchum ipsum: vit. C. Gracch. c. 2. ftiaaXe^avdQog c. 13. p. 344 b. *0Q^07tayrjq c. 8 p. 340 c. — Sull. 17: ^OQ^OTtayoq collis nomen. — cf. afKpLTtayrjq, ev^tayrjq, 7tQ07iayr]Q„ avft- 7tayr]q, V7teQ7tayrj(;. ^telioQLog c. 10 p. 341 e. Ex poetarum usu desumptum. 7teQLyQa(pto — deleo c. 1 p. 334 c. 7teQLd-lato c. 9 p. 341 a. 7teQLV.o(.iitto c. 11. p. 342a. 7tQaaia c. 8 p. 334 c. 7tQoadQO(t^ c. 13 p. 344 a. *aLvdoviay.ri c. 8 p. 340 d = pannus. Bernardakis praebet: iv evTeXei aLvdovL; ex codicibus? aTtoQyavov c. 5 p. 339 d. — cf. aTtaQyavrko ibid. Lycurg. 16. qu. Rom. 5 p. 265a. Symp. qu. VI 6, 1 p. 691 c. Ta7teLv6(pQtov c. 4 in. p. 336 e. %v(pX(x}aLq c. 4. p. 336 f. 2 ^ VTteQxara^alvLO c. 13 p. 344d. VTtoxpocpio) c. 3 p. 336 c. or. I. a&eaf^oq = legibus carens. c. 4 p. 328b. avafxiXrtto c. 7 p. 329 e. Ex poetarum usu desumptum. avaTV7t6o(.iai c. 6 p. 329 b. ^ c. 10 p. 331d. avriho(i c. 8 p. 330 d. Ex poet. aoQvog (adiect.) c. 3 p. 327 e. aTtiQarog c. 1 p. 326 e. aQTtayfta c. 8 p. 330 d. aaocpo<; c. 8 p. 330 a. ^aTo^evTog c. 1 p. 326 e. avT0fiaTiaf.i6g c. 11 p. 332 c. *yvftvrJTig (aocpia) c. 10 p. 332b. ^diad^rjQwof^ai c. 8 p. 330 b. de ser. avaTtoXiio c. 11 p. 556b. avoaLovQyiio c. 11 p. 556 e. avTicpQayfta c. 14 p. 558d. aQxattio c. 13 p. 558 a. dQanovTa drjg c. 6. p. 551 f. ixTtoirjTog c. 21 p. 562 f. i^0Qiaft6g c. 2 p. 549 a. imyaaTQLOv c. 16 p. 559 f. iTtiysLog c. 22 p. 566 d. iT€QOi6co c. 15 p. 559 c. evfi£Ta7tTioTog c. II p. 556 d. ixi^g c. 22 p. 564 d. d-eo^ivLa c. 13 p. 557 f. IXvajtaio c. 22 p. 567 b. iadrjg c. 22 p. 565 c. *iyxTi^io c. 4 p. 328 b. c. 5 p.328e (imxTi^ovTegUhri). iyXOQevio c. 10 p. 332 b. *ifi7toXitio = coloniis exor- nare. c. 5 p. 329 a. Certa Duebneri coniectura effec tum ex ifiTtodLa^eig. *ima7talQio c. 3 p. 327 c. y.aTa^aXXofiaL = condo c. 6 p. 329 a. vvficpayioyia c. 7 p. 329 d. vvficpayioyog c. 7 p. 329 e. oftoylioaaog c. 5 p. 328b. TtaQaxaQccTTio (to v6fiLafia) c. 10 p. 332c. XeLQoy,Qaaia c. 11 p. 332 c. num. vind. ■KaTa(L)^aaia c. 10 p. 555 a. xXioiJTiJQ c. 14 p. 558 d. ftakayiLceio c. 16. p. 559 f. fiaOTLyovofiog c. 7 p. 553 a. fteyaliocpeXrjg c. 7 p. 553 d. ftelavocpoQiio c. 12 p. 557 d. vvKTeQig c. 22 p. 567 e. ovrjaicpoQog c. 11 p. 555 f. OQcpvLog c. 22 p. 565 c. TteQLtiio c. 22 p. 567 c. TteQLipocprjaLg c. 3 p. 549 c. TteTTevio c. 9 p. 554 d. TtoXvyiXiog c. 6 p. 552 a. TtQoe^avd-iio c. 6 p. 522 d. 7tQoaexTV(pX6io c. 12 p. 557 e. i jjtA iS-."^,'!**'^^* y*Tr.'^»."?r'^' vWt" 'TT^Tt?-" "* 23 TtqoaiCavM c. 6 p. 551 d. 7tQoa6f,ioLO(; c. 17 p. 560 b. ^rtQoaTcevaroq c. 22 p. 565 b. TtQoarQOTtri c. 17 p. 560 e. ^(x^diov c. 22 p. 568 a. OicaQdaftvTTio c. 22 p. 564 d. OKoXoTtevdQa c. 22 p. 567 b. aTScpavtjcpOQia c. 13 p. 558 b. (7i;/y«waw c. 9 p. 554 a. Videmus igitur in eo auyxaTaXa/ii^dvu) c. 7 p.562f. avyxQOog c. 22 p. 565 d. avvaipLg c. 14 p. 558f. vdeQoq c. 14 p. 558 d. *v7tai.i7tixio c. 20 p. 562 b. VTtoxa^fiai c. 11 p. 556 b. cpiXsQyog c. 6 p. 552 a. ipvxoTtof^Ttetov c. 10 p. 555 c. haerendnm esse , quod non magnns, ut videtur, numerus verborum or. II a Plutarcho praeterea non adhibetur, cum idem ut apud alios scriptores ita etiam in aliis eius iibris occurrat. Sed ut apertius doceam Chaeronensem hanc or. II composuisse voces non- nullas recensere liceat, quae etsi in aliorum quoque scriptis disperse leguntur, tamen praecipue a Plutarcho ponuntur et adamantnr, ut pro eius auctoritate pugnent. Omnes locos accurate aflferre opus non est; sufficiat eorum multi- tudinem brevissime significare, cum Index Wyttenb. singulos numeros accuratos praebeat. arJTrrjTog c. 4 in. p. 336 f. fere 40 locis. a(.iwa c. 3 in. p. 336 a. 21 locis. dvdfii^ig c. 6 in. p. 338 d. 10 locis; perraro apud alios. diacpXeyto c. 2 p. 335 a. Alcib. 39. Mar. 16. apud alios non legitur nisi postera demum aetate. dvaex^iaOTog c. 10 p. 341 e. cf. Wytt. Anim. II 133 ad p. 127 a. ifiTtad-rig c. 1 p. 334 a. Hano vocem in deliciis habet prae ceteris Plutarchus. 24 locis occurrit. i^avttcpBQio c. 10 p. 341 f. 10 locis. cf. Wytt. Anim. 11 496. leovTcodfjg c. 2 p. 335 c. — Fab. Max. 1. Alex. 2. Plutarchum perquam adamare verba in — adrjg vel — eidijg exeuntia iam Dinsius^) animadvertit; cuius consue- tudinis etiam in hac oratione complura exempla praeter modo commemoratum exstant: d-vfiosidrig c. 7 p, 339 f. *) M. Dinse, de Ubello Plutarchi Pwafxw»' a(>cTat inscripto. Berol. 1863, p. 13, '^.'fSfS^fietr-- 24 ^iOQcpoeid^iS c. 2 p. 335 d, quod praeterea omuino uou legitur uisi apud Plut. Symp. qu. Vlll, 10,2 p. 735a. vaQXiodrjg c. 13 f. p. 345b. 4 locis. cfloyoEid^g c. 13 iu. p. 343 e. 8 locis. oivioGig c. 5 p. 337 f. 6 locis. ^i(.i^oi.iaL c. 4 in. p. 336 f. 8 locis. (TxlQTrjaig c. 10 p. 341 f. 2 locis. — cf. (nilQTrj^ia, quod ex poetis desumptum 3 locis Plutarcheis legitur. acfvyf.i6g c. 4 m. p. 337a. 15 locis. Ex medicorum arte desumptum. cf. acpvy/LiaTi6dr]g non posse 3 f. p. 1088 d. aacpvnTog de sanit. tuend. 19 p. 132 d. cf. Wytt. Anim. U 153. ^) His vocibus, quae cum studio quodam a Plutarcho usurpantur, alias adiungere liceat, in quibus fortasse non tam illius quam illorum temporum consuetudo cognosci debet. In animo habeo voculas antiquis temporibus nisi a poetis non adhibitas, quae, uisi fallor, pedetemptim in sermonem vulgarem aut certe pedestris sermonis scriptorum dictionem irrepserant ex usu versuum, qui tamquam pro- verbia circumferebantur. Tantum constat Plutarchum eiusmodi verbis saepissime usum esse, ut erat vir plurimae lectionis et poetarum peritissimus ; quam consuetudinem cum etiam in hac oratioue deprehendamus, non dubito eas vo- culas argumenti loco breviter percensere, praesertim cum saepius iu eius scriptis legantur. aday.QVToq c. 9 p. 341a. 3 locis.^) — Hom. Jl. I 415. Od. IV, 186. XXIV, 61. Soph. Antig. 881. Trach. 107. 1190. Eurip. Hec. 600. Troad. 603. cf. a8av.Qvg & adayiQVTi, quod et ipsum apud Plutarchum habemus. cf. Wytt. Ind. s. v. avaif.ia^^Tog c. 8 p. 340 b. — 6 locis. — cf. Aesch. Suppl. 196. Eur. Rhes. 222. Nic. Ther. 90. Leon. Alex. 19 (Authol. VI, 324). ^) Ne forte quis me multitudine locorum commotum (neque semper multi sunt) haec verba propria Plutarchi posuisse putet. iterum monendum videtur has voces apud alios perraro legi, quod accuratius explicare hoc loco non possum. 2) De locis Plutarcheis iterum ad Wytt. Ind. relego. '■/T